Bershka biker jacket // Zaful dress (I've got an S) // Deezee ballet flats // Medicine earrings // no name sunglasses

Starając się wykorzystać ostatnie ciepłe (choć już jesienne!) dni, postanowiłam wyciągnąć mamę na sesję. Sesję nietypową, bo... z nowym kolorem włosów! Uprzedzam domysły - nie jest to efekt eksperymentów u fryzjera, a peruka. Mimo że szary kolor włosów nie jest już tak trendowy jak popularny ostatnio odcień rose blonde, od zawsze bardzo mi się podobał i chciałam sprawdzić, jak będę się w nim czuła, a przede wszystkim - wyglądała. Efekt przerósł moje najśmielsze oczekiwania: w nowych włosach czuję się niesamowicie. Mam nawet delikatne wrażenie, że trochę przypominam z wyglądu Arianę Grande.

W stylizacji wykorzystałam również T-shirt mojego projektu. Co o nim sądzicie?

Zaful skirt // second-hand skirt // Rosegal wig // T-shirt designed by me // second-hand hat // Sinsay flipflops

     Kilka dni temu intensywnie zastanawiałam się nad oryginalnym prezentem dla chłopaka. Chciałam, żeby było to coś lekko żartobliwego, ciekawego, a zarazem wyrażającego moją miłość. Przeczesując internet w poszukiwaniu inspiracji, znalazłam wpisy na forach opisujące tajemniczo brzmiące "karteczki rozpusty". O co chodzi? Są to karteczki czy też kupony, na których umieszczamy pomysły na wspólne spędzanie czasu lub... umilanie czasu osobie obdarowywanej kuponami. ;) Najlepiej, jeśli same zastanowicie się, czy Wasz mężczyzna kiedyś wspominał o jakichś marzeniach czy pragnieniach, które jesteście w stanie spełnić. Sama podczas przygotowywania karteczek delikatnie przepytałam mojego faceta, a jego podpowiedzi zainspirowały mnie do stworzenia kuponu na "wspólne oglądanie ABSTRAKCYJNYCH (mocne science-fiction) filmów" albo "wieczorne bieganie razem". Sama idea kuponów jest dla mnie nieco kontrowersyjna (w sieci widziałam m.in. karteczki uprawniające do odbioru "stu buziaków" albo "przytulasa" - nie czuję potrzeby, żeby dozować ukochanemu takie codzienne czułości). Zależało mi na tym, żeby były to moje własne pomysły i fantazje na wspólne spędzanie czasu, tym bardziej że już za kilka dni zaczyna się dla nas obojga rok akademicki i nieraz zagrażać nam będzie rutyna. Przy okazji chciałam też wybadać, czy ma jakieś ukryte marzenia, do których wcześniej mi się nie przyznawał. Wśród karteczek znalazł się też m.in. kupon uprawniający do odbioru "kolacji ugotowanej przez miłość jego życia" (w końcu nauczę się gotować!), "aromatycznego kakao" (bardzo lubi, więc będzie idealne na jesienne chłody), "wspólnego zwiedzania Krakowa" (mieszkamy tam od początku studiów a do tej pory nam się nie udało), "spektakularnej walki na poduszki" (niemożliwe, że jeszcze nigdy tego nie robiliśmy), "wspólnej sesji na >>blogaska<<" (bo oboje lubimy i nie możemy o tym zapominać), "wieczoru gier (np. w makao)", "dnia spędzonego jak tylko chce" i... "zwolnienia z wieczornego usypiania dziecka" (bo widziałam taki kupon gdzieś w internecie i postanowiłam dodać go do kompletu dla żartu).

     Ostatecznie, karteczek wyszło około 20. Pamiętajcie, żeby nie zrobić ich za dużo - przygotujcie maksymalnie 20-kilka, dokładnie tyle, ile będziecie miały pomysłów. Nie ma sensu zapełnianie karteczek na siłę, bo "została jeszcze jedna" - mnie samej zostało kilka wydrukowanych, kto wie, może jeszcze kiedyś wymyślę coś ciekawego? ;-)

     Przygotowany przeze mnie szablon kuponów znajdziesz TUTAJ. Jeśli Twój chłopak jest fanem "Gry o Tron", tym lepiej, na kilku z karteczek jest czcionka z serialowego logo. Na końcu znajdziesz tytułową karteczkę, na której możesz wpisać imię i nazwisko swojego wybranka. Całość zapakowałam w pudełeczko DIY z tego wpisu.

Kierunki takie jak TCS na UJ, JSIM na UW czy informatyka na AGH-owskim WIET-cie to tylko niektóre z tych, które od dawna wymieniane są jako jedne z najlepszych studiów informatycznych w Polsce. To prawda, ale jednocześnie potrafią to być kierunki najbardziej... niszczące psychicznie. Dlatego kiedy rok temu wybierałam swoje studia, miliony monet zapłaciłabym temu, kto nauczyłby mnie przed pierwszym rokiem nie programowania - a samego studiowania. Podejścia do tego, co dzieje się na uczelni, radzenia sobie z własnymi ambicjami i psychiką, która nieraz, nie tylko na kierunkach informatycznych, potrafi zostać przez studia mocno nadszarpnięta.

Tej zasady nauczyłam się dość późno. O wiele za późno, bo dopiero pod koniec drugiego semestru. Czas na historyjkę.

Na II semestrze mojej informatyki jest taki jeden przedmiot, którego nazwę pierwotnie tutaj umieściłam, ale myślę, że pozostawię ją jako dość prostą zagadkę dla wtajemniczonych i wyzwanie dla tych, którzy dopiero wtajemniczać się będą :-) Jest on równie ważny, co... zabawny, bo zajmuje się nim dwóch prowadzących: główny, który jest zarazem wykładowcą i laborantem, i jeszcze jeden, laborant. "Główny" ma mega luźne podejście do tematu - na jego wykłady nie chodzi nikt, a jeśli trafisz do jego grupy na laboratorium to już w ogóle masz spokój i jeden przedmiot z głowy. Natomiast ten drugi traktuje sprawę zupełnie inaczej i niewątpliwie jest jednym z najlepszych prowadzących w całej katedrze: każde zajęcia rozpoczyna od krótkiej umysłowej rozgrzewki, zawsze dokładnie omawia przerabiany aktualnie materiał, podpowiada dziesiątki dodatkowych źródeł wiedzy, opracowuje bardzo ciekawe zadania domowe i daje dużą swobodę (np. w wyborze języka programowania) w jego wykonaniu, z każdego zadania odpytuje i nawet w razie niejasności przy samej odpowiedzi perfekcyjnie tłumaczy najdrobniejsze szczegóły... Brzmi jak bajka, prawda? Jak myślicie, do którego z nich za wszelką cenę chciała się dostać ambitna Agnieszka (na moim kierunku mamy dość wyjątkową możliwość wpływania na wygląd swojego planu zajęć i otrzymanych prowadzących, ale to już temat na inny post) tuż przed rozpoczęciem drugiego semestru?

Taaak, to ten drugi (chociaż dziękuję wszystkim, którzy stawiali na moje lenistwo i strzelili pierwszego, doceniam). A że los sprzyjał mi przy układaniu planu na II semestr, no to gościa dostałam. Nie wyobrażacie sobie mojej radości i przekonania, jakim to świetnym informatykiem nie będę po kursie ukończonym z tym prowadzącym! Niestety, każde półtorej godziny zajęć z tego przedmiotu było dla mnie prawdziwą męczarnią. Widziałam, że wszyscy dookoła świetnie łapią omawiane zagadnienia, podczas gdy ja sama zostaję w tyle i przez bite 90 minut udaję, że coś robię (rysowanie szlaczków w zeszycie jest naprawdę fascynujące!). Z jednych zajęć, gdy ów prowadzący zaczął odpytywanie, najzwyczajniej w świecie... uciekłam. Czułam się jak idiotka, taka, wiecie, ameba umysłowa, no bo przecież wszyscy inni doskonale rozumieli materiał, a ja nawet nie wiedziałam co się dzieje; wszyscy z zapałem i łatwością rozwiązywali zadania domowe przed czasem, a ja w pocie czoła siedziałam nad nimi niemal do ostatniej chwili.

O tym, że byłam w błędzie, dowiedziałam się dopiero początkiem czerwca, kiedy wraz ze znajomymi, którzy też mieli laborki z tym prowadzącym, czekałam w kolejce na dodatkowy termin odpowiedzi. Okazało się, że jeśli chodzi o przyjmowaną podczas zajęć taktykę (czyt. szlifowanie gry aktorskiej)... niestety nie byłam oryginalna (chociaż, o ile się nie mylę, przynajmniej byłam jedyną osobą, która prysnęła z zajęć).

Efekt? Z całego przedmiotu, mimo naprawdę świetnego prowadzącego, nie wyniosłam właściwie nic - no może poza niewielkimi partiami materiału, które były mi potrzebne do rozwiązania zadań na zaliczenie.
I żałuję, że nie zorientowałam się wcześniej, jak jest naprawdę - bo czułam się na tym przedmiocie tak głupia, że wychodziłam z założenia, że skoro ja jedna taka jestem, to nie ma nawet sensu się go uczyć, bo pewnie i tak nie zrozumiem.

Dlatego, kurde, nie wstydź się przyznać - znajomym z roku, prowadzącym - że czegoś nie rozumiesz, ba, że czujesz się kretynem i nie masz pojęcia co robisz na tych studiach (i, co jeszcze ważniejsze, poprosić kogoś, kto ogarnia temat, o pomoc, tak po prostu - w najgorszym przypadku weźmie cię za debila, ale wytłumaczy) :) Cytując jednego z moich kolegów z kierunku:


Gość skończył teraz 3. rok i w kolejnym semestrze będzie walczył o tytuł inżyniera. Jeśli się chce, to zawsze się da i przykładem na to jest zarówno on, ja, jak i dziesiątki normalnych ludzi na moim kierunku.
Aha, i pamiętaj, że Ty != ktokolwiek inny z roku. Porównywanie się do innych to najgorsze, co możesz sobie zrobić na takich studiach - różni ludzie przyswajają różny materiał inaczej, dlatego jeśli wściekasz się, że inni z roku łapią wszystko w lot i cały materiał przyswajają z niesamowitą łatwością, nie wal głową w mur, tylko poświęć na naukę dziesięć/[wpisz_własną_liczbę] razy więcej czasu niż oni. I nie, to nie znaczy, że jesteś od nich gorszy. A przynajmniej ja tak sobie wmawiam i działa. Nie niszczcie mi tego :-)

Ała! Takie słowa potrafią uderzyć w ambicję, zwłaszcza, jeśli już od podstawówki wygrywałeś w dziesiątkach naukowych konkursów, strona internetowa szkoły uginała się od newsów na temat Twoich osiągnięć, a każdy rok szkolny kończyłeś w ścisłej czołówce i ze średnią oscylującą wokół 5,5.

"Teraz wszyscy jesteście średniakami" - dokładnie ten tekst usłyszeliśmy od prowadzącego na pierwszych zajęciach z KiTZu (Komunikacja i Techniki Zarządzania, I semestr). I mimo, że sam przedmiot jest traktowany przez studentów naszego kierunku z przymrużeniem oka, są to jedne z najważniejszych słów, jakie usłyszałam w ciągu całego pierwszego roku.

Pamiętaj, że sytuacja dotyczy wszystkich obleganych kierunków, na które dostają się maturzyści z najlepszymi wynikami - a tacy niejednokrotnie zjeżdżają się na te konkretne studia z całej Polski. Ponad 200 najlepszych osób z całego kraju - robi wrażenie, ale też przytłacza. I to jest zupełnie normalne. No bo jeśli całe życie byłeś prymusem, a teraz ani trochę się nie wyróżniasz (no chyba, że nie do końca pozytywnie), to raczej nie jest to dla ciebie najprzyjemniejsze uczucie na świecie. Babcia zawsze powtarzała mi, że "lepiej być najgorszym wśród najlepszych, niż najlepszym wśród najgorszych" i myślę, że ten tekst idealnie wpasowuje się w temat. I nie ma tego "złego", co by na dobre nie wyszło - nawet jeśli nie będziesz w czołówce osób na roku, ogromną siłą takich kierunków są właśnie mocni studenci, którzy, nawet jeśli na takich nie wyglądają, potrafią być bardzo pomocni. Wystarczy pogadać :) 

Ja rozumiem, że to inne pokolenie, ale teksty typu „Czy każdy z panów podszedł już do jakiejś pani, żeby zapytać, czy ona na pewno wszystko rozumie i czy nie trzeba jej przypadkiem czegoś wytłumaczyć?” czy też „Programowanie dynamiczne? Proszę tutaj nie mówić o takich rzeczach, bo nam się panie przestraszą”, trochę nie na miejscu.

Przyznaję, że jeszcze w liceum w odpowiedzi na zacytowane wyżej słowa zaczęłabym tupać nogami i używać bardzo niecenzuralnych słów. Teraz stopniowo uczę się olewać je zimnym moczem. Pamiętam też, jaka po tej wypowiedzi w raporcie rozpętała się na roku "gównoburza" - część uczestników wojny, głównie faceci, wytrwale broniła prowadzącego, podczas gdy prawie wszystkie dziewczyny namiętnie lajkowały argumenty jednej z odważniejszych koleżanek. Z niewątpliwie merytorycznej i uzasadnionej opinii wyrósł przez to idiotyczny spór o mocno seksistowskim zabarwieniu, z którego w pewnym momencie znaczna część osób zaczęła mieć po prostu ubaw.

Jeśli jesteś dziewczyną i wybierasz się właśnie na studia informatyczne (albo jakiekolwiek  inne techniczne, które kojarzą się raczej "męsko", bo mam wrażenie, że sytuacja dotyczy nie tylko informatyczek) , musisz być świadoma, że takie sytuacje się zdarzają. Sama łapię się na tym, że kiedy ktoś rzuca mi hasło "informatyk", przed oczami mam grubego pryszczatego nerda w kraciastej koszuli i okularach, a jeśli słyszę "budownictwo", to widzę faceta popylającego w żółtym kasku po placu budowy. Ale to tylko głupie stereotypy. Jeśli ktoś twierdzi, że kobiety są mniej inteligentne i nigdy nie dorównają w IT facetom - jego strata. Mam na roku sporo dziewczyn (na jakieś kilkadziesiąt wszystkich), które wymiatają z algorytmiki i matmy, podczas gdy co najmniej kilkadziesiąt facetów (na ponad 150) ma problemy z asemblerem, ASD czy analizą. Jeśli przyjedzie do Krakowa - niech stracę - z dumą pokażę mu te ogarniaczki paluchem. Sama dysproporcja w liczbie osób danej płci na roku wynika chociażby z zupełnie innych wzorców wychowania, trochę innego sposobu myślenia, utrwalanych przez lata w społeczeństwie przyzwyczajeń i wielu innych czynników, które nijak mają się do tego, jak skonfrontowani radzimy sobie w nauce.

     Dzisiejsza stylizacja to szaleństwo wyprzedażowych łupów, a także ognistej czerwieni, na którą postawiłam wybierając zarówno sukienkę, jak i buty. Obie te rzeczy zamówiłam podczas wyprzedaży na stronie Rosegal. Kolczyki kupiłam za to za zawrotną cenę 4 zł w trakcie ostatnich przecen w jednej z sieciówek.  :-) Całość uzupełniłam o delikatny makijaż, który w duecie z odważną sukienką sprawił, że całość nadal nie wygląda zbyt ostro czy wyzywająco.

     Już jakiś czas temu zauważyłyście w komentarzach, że miłość mnie zmienia. To prawda: mam wrażenie, że rozkwitłam, wydoroślałam i mam więcej energii. Wkrótce minie już pół roku, odkąd jesteśmy razem i przez cały czas to właśnie ten mężczyzna rozbudzał moje wątłe poczucie własnej wartości, bezwiednie dla nas obojga pracował nad moją psychiką i sprawił, że w końcu pokochałam siebie i swoje ciało równie mocno jak jego samego. Jakiś czas temu, po dość długiej rozłące i mimo paru trudności, w końcu udało nam się spotkać na dłużej. A gdy mój rycerz zasugerował wtedy wspólną sesję na bloga, uznałam to za całkiem dobry pomysł, bo czuję się tak szczęśliwa, że chciałabym podzielić się tą radością ze wszystkimi, a przede wszystkim z moimi znajomymi  i czytelnikami.

A więc poznajcie mojego magika, Mateusza ;-)

Rosegal dress // Rosegal pumps // Sinsay earrings // no name clutch

Baleriny a'la baletowe puenty chodziły za mną już od zeszłego roku. I chociaż kilka dni temu dorobiłam się już beżowej welurowej pary łudząco podobnej do tej kultowej od Miu Miu, w tej stylizacji postanowiłam pobawić się w ulubione DIY i do zwykłych koronkowych balerin dobrałam klasyczne tasiemki z pasmanterii. Takie rozwiązanie jest trendowe, banalnie proste, a przede wszystkim dużo tańsze, dzięki czemu nie będziemy musiały wiele żałować nawet jeśli po festiwalowych wojażach buty będą już do wyrzucenia ;-)

second-hand shorts, denim jacket and vest // F&F T-shirt // DIY ballet flats

     

     W tym poście przybywam z pocztówką z wakacji nad morzem :) Dwa tygodnie beztroski,  opalania i odpoczynku od nauki czy... makijażu były mi potrzebne jak powietrze. Nawet poniższe zdjęcia zrobiłyśmy bez grama make-upu i z włosami wysuszonymi przez wiatr! 

     Koszulę i spódnicę dorwałam na wyprzedaży, a futrzane klapki w regularnej, ale bardzo okazyjnej cenie w jednej z sieciówek. Chciałam, aby look był prosty i elegancki, ale zarazem miał w sobie coś z letniego klimatu. T-shirt z wszytym już gorsetem trochę gubi moją talię, ale za to bardzo podoba mi się minimalistyczna czarno-biała kolorystyka całości. A Wy co sądzicie?

Reserved T-shirt // Pepco skirt // Sinsay fluffy flip flops // F&F bag